شفاعت

واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند.مقام برجسته‏اى که خداوند به پیامبر وائمه و علما و شهدا داده است.مفسران تعبیر«مقام محمود»را در قرآن،به شفاعت تفسیرکرده‏اند.یکى از شفیعان هم حسین بن على‏«ع‏»است.شفاعت‏حسین‏«ع‏»هم در آخرت‏سبب نجات گنهکاران از عذاب دوزخ است،هم در دنیا سبب فلاح و رستگارى‏علاقه‏مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاى اوست.به فرموده پیامبر،همه دیده‏ها درقیامت گریانند،مگر چشمى که در عزاى حسینى گریسته باشد،که خندان و مژده یافته به‏بهشت است‏«کل عین باکیة یوم القیامة الا عین بکت على مصاب الحسین فانها ضاحکة‏مستبشرة بنعیم الجنة‏». ⁽²⁾ طبق احادیثى،رسول خدا پاداش شهادت حسین‏«ع‏»را بصورت‏حق شفاعت براى گنهکاران امت از خدا دریافت کرده است.

حسین بن على‏«ع‏»شفیع شیعیان است.در زیارتنامه او هم آمده است:«و ان شفعت‏شفعت‏». ⁽³⁾ «فکن لى شفیعا الى الله‏» ⁽⁴⁾ و«اللهم ارزقنى شفاعة الحسین یوم الورود» ⁽⁵⁾ درحدیث است:«ثلاثة یشفعون الى الله عز و جل فیشفعون:الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء» ⁽⁶⁾ .نه‏تنها امام حسین‏«ع‏»بلکه هر شهیدى حق شفاعت دارد و این مقام را در سایه شهادت یافته‏است.محبان امام حسین‏«ع‏»به شفاعت او معتقدند و باور دارند که بخاطر گریه و عزادارى‏و محبت نسبت به ابا عبد الله‏«ع‏»،خداوند آنان را عذاب نخواهد کرد.

ناگفته نماند که حسین بن على‏«ع‏»گر چه شفیع محشر است و گریه بر او گر چه‏بیمه کننده از عذاب دوزخ است،لیکن لیاقت‏شفاعت‏یافتن براى ما،در سایه صلاح وپاکى است.عقیده به شفاعت‏حسین‏«ع‏»نباید دوستداران را به گناه و معصیت،گستاخ وجرى سازد.اینکه بگوییم: «تمام غرق گناهیم و یک حسین داریم‏»،مجوزى براى ارتکاب‏گناه نیست.همانگونه که مسیحیان معتقدند مسیح به دار آویخته شد تا موجب آمرزش‏مسیحیان شود،عده‏اى نیز از شیعیان فکر مى‏کنند فلسفه شهادت سید الشهدا آمرزش‏گناهان امت مصطفى‏«ص‏»است و این خطاست و چنین تفکرى زمینه‏ساز جرات برمعصیت است.شفاعت ابا عبد الله‏«ع‏»درست است،ولى ارتکاب گناه و بى مبالاتى در امردین،به امید شفاعت آن حضرت،انحراف است. شفاعت آن حضرت شامل کسانى‏مى‏شود که نماز و واجبات دینى را سبک نشمارند و حق مردم را تضییع نکنند و لایق‏شفاعت او باشند.