| :: سوال :: |
| افرادی که ولایت را قبول ندارند، و افکار و سخنان باطل، خیلی زود روی آن‌ها اثر می‌گذارد;وظیفه ما در برابر این افراد چیست و آیا امر و نهی در آن‌ها اثری خواهد داشت یا نه؟ |
| پاسخ : |
| تردیدی نیست که از جمله مسئولیت‌های مهمّی که اسلام به عهدة پیروان خود گذاشته، هدایت و ارشاد افراد گمراه و جاهل است، و اساساً هدف از ارسال پیامبران نیز هدایت انسان‌ها بوده است. پیامبراکرم‌فرموده‌اند"اگر یک نفر به وسیله تو هدایت شود، ارزش او بیش‌تر است از آن چه آفتاب بر او می‌تابد(میزان‌الحکمة،محمدمحمدی‌ری‌شهری، ج،ص 322و 325،نشر مکتب‌الاعلام الاسلامی.)." قرآن در این باره می‌فرماید: "مِن اَجل‌ِ ذَلِکَ کَتَبنا عَلی‌َ بَنی اِسرَءیل‌َ اَنَّه‌ُ مَن قَتَل‌َ نَفسـًا بِغَیرِ نَفس‌ٍ اَو فَسادٍ فِی الاَرض‌ِ فَکَاَنَّما قَتَل‌َ النّاس‌َ جَمیعـًا ومَن اَحیاها فَکَاَنَّما اَحیَا النّاس‌َ جَمیعـًا ولَقَد جأَتهُم رُسُلُنا بِالبَیِّنـَت‌ِ ثُم‌َّ اِن‌َّ کَثیرًا مِنهُم بَعدَ ذَلِکَ فِی الاَرض‌ِ لَمُسرِفون;(مائده،32) کسی که نفسی را زنده کند، گویا همة انسان‌ها را زنده کرده." از امام‌صادق‌سؤال شد: منظور از زنده کردن نفس انسانی چیست؟ فرمود: "کسی که فردی را از گمراهی به هدایت برساند، گویا او را زنده کرده(میزان‌الحکمة،محمدمحمدی ری‌شهری،ج،ص‌و325،نشرمکتب‌الاعلام الاسلامی.)." اسلام برای امر به معروف و نهی از منکر، اهمیّت فراوانی قائل شده، تا آن جا که ملاک برتری امّت اسلامی را انجام همین فریضه می‌داند: "کُنتُم‌خَیرَ اُمَّة‌ٍ اُخرِجَت لِلنّاس‌ِ تَأمُرون‌َ بِالمَعروف‌ِ وتَنهَون‌َ عَن‌ِ المُنکَرِ وتُؤمِنون‌َ بِاللّه‌ِ ولَو ءامَن‌َ اَهل‌ُ الکِتـَب‌ِ لَکان‌َ خَیرًا لَهُم مِنهُم‌ُ المُؤمِنون‌َ واَکثَرُهُم‌ُ الفـَسِقون;(آل‌عمران،110) شما بهترین اُمّت هستید که به نفع و سود مردم اقدام می‌کنید، و امر به معروف و نهی از منکر می‌کنید، و نیز یکی از صفات و ویژگی‌های مؤمنین، انجام همین مسؤلیت است."; "وَالْمُؤْمِنُون‌َ وَالْمُؤْمِنَـَت‌ُ بَعْضُهُم‌ْ أَوْلِیَآءُ بَعْض‌ٍ یَأْمُرُون‌َ بِالْمَعْرُوف‌ِ وَیَنْهَوْن‌َ عَن‌ِ الْمُنکَرِ وَیُقِیمُون‌َ الصَّلَوَة; مردان و زنان با ایمان، ولّی ]و یار و یاور[ یک‌دیگرند; امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند و نماز را به پا می‌دارند." بنابراین، شما وظیفه دارید برای ارشاد و هدایت افرادی که ولایت را قبول ندارند، نهایت سعی و تلاش خود را به کار گیرید، امّا تأثیر امر و نهی و تشخیص آن، به عهدة خود شما است. ما نمی‌توانیم به صورت قاطع به این پرسش، پاسخ مثبت یا منفی دهیم; هر فردی تا اندازه‌ای می‌تواند تشخیص دهد که امر و نهی در فرد مورد خطاب موثر است یا خیر; تردیدی نیست، اگر انسان یقین داشته باشد که مؤثر نیست، وظیفه از او برداشته میشود و مسئولیّتی ندارد، لکن فردی که مرقوم داشته‌اید، سخنان باطل، خیلی زُود روی او اثر می‌گذارد، اگر حق با دلیل و منطق برای او روشن شود، قبول می‌کند. اگر شما به تنهایی بخواهید او را ارشاد کنید، شاید مؤثر نباشد، امّا اگر فرد یا افراد دیگر را به کمک بگیرید که با او صحبت کنند، ممکن است مؤثر باشد; در این صورت که از این روشن اقدام کنید و از دیگران در راه هدایت فرد گمراه کمک بگیرید. گاهی هم ممکن است امر و نهی به طور مستقیم، مؤثر نباشد; در این صورت نیز، باید از آن راه اقدام کرد. خداوند به شما و همة ما توفیق دهد که بتوانیم وظایف و مسئولیت‌هایی که ذات الهی از ما خواسته، به طور کامل انجام دهیم. |
الخصال(نشر جامعه مدرسین، قم،1362 ش، چاپ اول)، ج 1، ص 9. قَالَ رَسُولُ الله صَلّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ: فَوْقَ کُلِّ بِرٍّ بِرٌّ حَتَّى یُقْتَلَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ- فَإِذَا قُتِلَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَلَیْسَ فَوْقَهُ بِرٌّ... .
رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: بالاتر از هر کار خیری، خیر و نیکی دیگری است تا آنکه فردی در راه خدا کشته شود، و بالاتر از کشته شدن در راه خدا خیر و نیکی نیست.
آن گاه که چشم به روز گشودیم خود را فرسنگ ها دور از شهر و خانه ی مالوف اما در پناه حق یافتیم.
شهر و خانه تمثیل سکونند و دشواری هجرت در دل کندن از خانه ی عادات و دیار تعلقاتی است که با آن ها انس داریم و چگونه پای سلوک در طریق حق گذارد آن که توان هجرت ندارد؟
آوارگی شرط انس گرفتن با حق است
شهید آوینی
سالروز عروج ملکوتی سید شهیدان اهل قلم آقا سید مرتضی آوینی بر عاشقان حضرتش مبارک باد .
شادی روحش صلولت
اللهم صلی علی محمد و آل محمد وعجل فرجهم
بیست سال گریه قالَ الصّادقُ علیه السّلام : بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَینِ علیه السّلام عِشْرینَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَعامٌ اِلاّبَکى . ترجمه : امام صادق علیه السّلام فرمود: امام زین العابدین علیه السّلام بیست ساله (به یاد عاشورا) گریست و هرگز طعامى پیش روى او نمى گذاشتند مگر اینکه گریه مى کرد. بحارالانوار، ج 46، ص 108
(انتفاع از گِل )
(ابن ابى یعفور) روایت کند که گفت : خدمت (حضرت صادق علیه السلام ) عرض کردم : چگونه است که انسانى از گِل (قبر امام حسین علیه السلام ) برمیدارد و نفع میبرد، و دیگرى ، بر میدارد ولى نفع نمیبرد؟
فرمود: نه بخدائیکه جز او خدائى نیست هر کسى از آن بگیرد و عقیده داشته باشد که خدا بواسطه او نفع میدهد منتفع میشود و نفع میبرد.
| بار بگشائید اینجا کعبه جانان ماست |
| سرزمین کربلا قربانگه یاران ماست |
سر سبزى بهشت ز بستان کربلاست
میعادگاه عشق بیابان کربلاست
گر بستر زمین شده از زیر کعبه پهن
کون و مکان چو گوى بمیدان کربلاست
لرزد زبیم ، پیکر اهریمنان مدام
در هر کجا که نام سلیمان کربلاست
دیوانه اى که فخر زدیوانگى کند
دیوانه حسین و شهیدان کربلاست
آزادگى و همّت هفتاد و دو شهید
با خط خون نوشته به ایوان کربلاست
راز بزرگوارى این کعبه بر حرم
در دستهاى ساقى عطشان کربلاست
تمثال روى شبه رسول خدا، على
شب ماه و روز مهر درخشان کربلاست
با آفت سموم خزان و تموزها
اصغر هنوز نوگُل خندان کربلاست
چند از پى طبیب و دوا مى روى بیا
داروى درد خاک شهیدان کربلاست
تا جان رود زدست (مؤ یّد) نهاده سر
بر درگه حسین که جانان کربلاست
روزى امام حسین علیه السلام نزد امام حسن مجتبى علیه السلام آمد و وقتى نگاهش به حضرت افتاد، گریه کرد و امام حسن علیه السلام پرسید: اى ابا عبدالله ! براى چه گریه مى کنى ؟ امام حسین علیه السلام فرمود: گریه ام بخاطر آنچیزى است که بر سر تو مى آید. امام حسن علیه السلام فرمود: آنچه من گرفتارش خواهم شد، زهرى است که با نیرنگ به من مى خورانند و با آن کشته مى شوم و لیکن هیچ روزى چون روز (شهادت ) تو نیست اى ابا عبدالله !؛ سى هزار نفر که خود را از امت جدمان ، محمد صلى الله علیه و آله و سلم ، دانسته و خود را مسلمان مى نامند، بر تو هجوم آورده و به کشتن و ریختن خون و هتک حرمت و اسیرى خاندان و غارت خیمه هاى تو اقدام مى کنند و آن هنگام نفرین و لعنت (خدا و فرشتگان ) بر بنى امیه فرود آید و از آسمان خاکستر و خون ببارد و هر چیزى حتى حیوانات وحشى در بیابانها و ماهیان دریاها براى تو بگریند. (38) من اءحبنا لم یحبنا لقرابة بیننا و بینه و لا لمعروف اسدیناه الیه ؛ انما احبنا لله و رسوله ، جاء معنا یوم القیامة کهاتین . (39) کسى که ما را نه به جهت خویشاوندى و نیکى و احسان ما به او بلکه فقط براى خدا و رسول خدا دوست بدارد، روز قیامت چون این دو (دو انگشت سبابه در کنار هم ) با ما خواهد بود.
در عملیات والفجر 4 در کنار دشت شیلر و پادگان گرمک عراق،من به همراه چند نفر از دوستان مجروح شدیم.نیروها هنوز در حال پیشروی بودند و دشمن از یک جناح هنوز مقاومت می کرد و خط شکسته نشده بود.یکی از بچه ها مجروح رو به آسمان کردو گفت:خدایا آمبولانس بفرست! من گفتم:برانکارد برساند تا برسد به آمبولانس.در همین حال یک آمبولانس عراقی به طرف ما آمد و می خواست ما را به اسارت بگیرد.من گفتم:بچه ها دعا کردید،ولی خدا نخواست! یکی از بچه ها که از ناحیه پا زخمی بود خود را به سنگری رساند و یک نارنجک برداشت و به فاصله 2 متری آمبولانس انداخت.راننده آمبولانس عراقی تا پیاده شد نارنجک منفجر شد و او کشته شد. یکی دیگر از بچه ها که مجروحیت کمتری داشت ما را با همان آمبولانس به عقب برد و در باران تیر و ترکش ها پنچر نشد و خداوند آمبولانس بی راننده فرستاد و راننده ما که رانندگی را خوب بلد نبود به زحمت بدن نیمه جان ما را به عقب رساند.
آزاده محمدرضا اسلامی