کربلا دلم تنگ توست

سر سبزى بهشت ز بستان کربلاست  

میعادگاه عشق بیابان کربلاست  

گر بستر زمین شده از زیر کعبه پهن 

 کون و مکان چو گوى بمیدان کربلاست 

 لرزد زبیم ، پیکر اهریمنان مدام 

 در هر کجا که نام سلیمان کربلاست 

 دیوانه اى که فخر زدیوانگى کند  

دیوانه حسین و شهیدان کربلاست 

 آزادگى و همّت هفتاد و دو شهید 

 با خط خون نوشته به ایوان کربلاست 

 راز بزرگوارى این کعبه بر حرم 

 در دستهاى ساقى عطشان کربلاست 

 تمثال روى شبه رسول خدا، على 

 شب ماه و روز مهر درخشان کربلاست 

 با آفت سموم خزان و تموزها 

 اصغر هنوز نوگُل خندان کربلاست  

چند از پى طبیب و دوا مى روى بیا  

داروى درد خاک شهیدان کربلاست 

 تا جان رود زدست (مؤ یّد) نهاده سر 

 بر درگه حسین که جانان کربلاست